با کودکان و خردسالان خاطی و نافرمان ، چگونه رفتاری داشته باشیم ؟

پاسخ :

تحقیقات نشان داده است که تنبیه بدنی ، بدترین کاری است که می توان در حق کودکان انجام داد . زیرا نه تنها به او آگاهی نمی دهد و بد و خوب چگونگی کارش را به او نمی آموزد ، بلکه باعث می شود یا به لجالج و تکرار آن عمل به اصطلاح خطا – که از نظر کودک مفهومی ندارد – بپردازد و یا از والدین و خانواده اش بیزار گردد .

تربیت کودک از مهمترین و بحث انگیزترین مسایل فرد و جامعه شناخته شده است ؛ تا آنجا که زندگی بشریت بدان وابسته است و بنای سعادت یا بدبختی هر فرد ، در جوانی و بزرگسالی پیوند مستقیم با نوع تربیت و چگونگی کنش و واکنش های مادر و پدر در دوران کودکی شان دارد .

بنابراین مسؤولیت والدین در رابطه با فرزندان اعم از کودکان و نوجوانان ، مسؤولیتی عظیم و فوق العاده است و کمترین بی توجهی یا سهل انگاری در تربیت درست آنان ، آثار مخرب و ویرانگری را در روح و جسم شان باقی خواهد گذاشت . بهمین جهت لازم است در اولین گام تربیت آنان ، پدر و مادر در تمام اوقات حضور کودکان مراقب گفتار و کردار خود باشند و باید زندگی مشترکشان را بر پایه تفاهم ، گذشت ، احترام متقابل ، راستی و درستی و مهر و عشق قرار دهند تا کودکان و خردسالان ، همه وقت ودر همه جا ، گرمی چنین روابط و گفت و شنودهائی را احساس کنند و به عنوان برجسته ترین و مؤثرترین الگو ، نحوه ی اعمال و گفتارشان را ، خود به خود از آنان بیاموزند .

همچنین والدین بایستی با استفاده از کتب حاوی قصه ها و افسانه های کهن ، بویژه داستانهائی که از قول حیوانات فواید صفات خوب و نتایج اعمال بد را ، با زبانی ساده به خردسالان یاد می دهد ، کمک گیرند و در هر فرصتی بویژه شبانگاه ، پیش از فرا رسیدن ساعت خواب کودکان ، شخصاً داستان کتاب را برایشان بخوانند و یا موضوع قصه را بازگو کنند و با تهیه این گونه کتابها برای خردسال – که خوشبختانه در دسترس همگان قرار دارد – به بالا بردن اطلاعات عمومی و تقویت و رشد صفات پسندیده شان اقدام ورزند .

کودک هر عملی را براساس ارضای حس کنجکاوی و به دست آوردن تجربه شخصی و یا برای اینکه مورد توجه اطرافیان از جمله پدر و مادر قرار گیرد انجام می دهد و بعضی از کارهایشان هم گویای ناتوانی جسمی یا واکنش کودکانه شان می باشد و راه چاره هر یک از آنها چه بسا آسان است .

دیده می شود که برخی از خردسالان ، ناخواسته به عارضه شب ادراری دچار هستند ، و یا بعضی دیگر به دروغ گوئی می پردازند . پدر و مادر نباید با تنبیه بدنی و حتّی سرکوفت ، شخصیت چنین فرزندانی را خدشه دار کنند ، بلکه همانطور که می دانند ، چون این نوع عارضه ناتوانی جسمی است و قابل درمان می باشد ، بایستی به پزشک مراجعه کنند و نیز دروغ گوئی ، یک نوع واکنش عادی از سوی او است و جای هیچگونه نگرانی ندارد و چنانچه والدین و سایر اعضای خانواده هر یک ، وظایف خویش را بشناسند و به دقت عمل کنند ، کودک از دروغ گفتن بی نیاز می گردد .

منبع : کتاب 100 پرسش 100 پاسخ در روابط والدین و فرزندان نوشته اکرم (گیتی) حیدری